Thuiswedstrijden zijn altijd fijn daarom vestigen Tom en ik ons in de markante kelder van BASIS tijdens zijn show op zaterdag. Ik plukte hem achter de draaitafels vandaan voor dit interview. TL-buizen verlichten deze betonnen ruimte, waardoor je elkaar goed kunt zien en de muren laten nét genoeg klank doorschemeren om de platen nog te herkennen. Zo houden we het interview in een underground clubsetting. De porno-leren bank kijkt ons een beetje zielig aan, verdrietig omdat we niet op haar zitten. Better luck next time bank, voor nu is het Tom, ik, pure wodka mét ijs en halve sigaretten zonder aansteker. We schenken vol:
Tom, hoe hou jíj het vol?
Positieve energie van mensen, daar kun je nooit genoeg van krijgen. Zo simpel is het.
En daar haal jij ook weer energie uit?
Ja zeker, zoals ik vanavond sta te kijken naar een Tom Ruijg die echt staat te genieten tijdens zijn set, en de platen voelt. Ja dat is alleen maar positief. Kijk, het is voor een dj best lastig om synchroon te zijn met wat je draait. Want je draait altijd dingen, alleen je gevoel gaat van links naar rechts. En dat kan te maken hebben met je persoonlijke leven, of je bent moe of whatever. Maar opeens komt dat gevoel en het draaien samen, en dát moment vertegenwoordigd je persoonlijkheid.
Dus in principe draag je dan je persoonlijkheid uit tegenover de bezoekers, via muziek.
Klopt. En het gekke is dat het mensen raakt, mensen voelen het. Je kan bijvoorbeeld hele toffe platen draaien, of hits, maar als de dj de plaat niet voelt, voelen de mensen het ook niet. En het is een heel erg interessant fenomeen alleen ik ben er nog steeds niet achter hoe het kan. Het is in ieder geval belangrijk vertrouwen te hebben in de muziek die je opzet, wat het ook moge zijn. Want het is toch bizar dat muziek je zo erg in je ziel kan raken?
Ja, ben ik het helemaal mee eens. Soms kun je zo geëmotioneerd raken door één nummer, terwijl duizend woorden niet het halve effect zouden hebben. Maar kunst behoort misschien ook wel tot diezelfde ziel-rakende categorie als muziek denk je niet?
Misschien wel ja. Ik hou van wat meer minimalistische, abstract kunst. Matisse hou ik wel van, daar ben ik net geweest in het Stedelijk. En Malevich ook, die Rus weet je wel. Ik kan moderne kunst erg waarderen. In het Louvre had zo’n gast ook een snede gemaakt in een felrood doek, gewoon omdat ie paranoïde ervan werd, wat dat betreft kan kunst je ziel ook raken, maar het gaat eerst langs je hersenen. En hoe sick ik ’t ook vind, het heeft niet die inslag van een meteoor die binnenkomt, ‘BAM’, wat muziek wel heeft. Sommige platen slaan je hoofd over en komen direct in lichaam.
Maak je zelf naast muziek ook kunst?
Ik schilder thermoskannen. Op de één of andere manier fascineert me dat echt super erg. Het is gebaseerd op mijn vroegere ik, to
en ik wakker werd. Mijn vader zette altijd koffie, en dan ging die dop er zo half op en daar kwamen allerlei geluidjes uit. Dus eigenlijk was de thermoskan tegen mij aan het praten. En ik schilder er dus zo veel dat je er bijna bang van wordt. Wanneer ik iedere ochtend koffie of thee zet, ben ik in gesprek met de thermoskan.
Een foto die is geplaatst door Tom Trago (@tomtrago) op 9 Aug 2015
En maakt het voor de inhoud van het gesprek nog uit of het koffie of thee is?
Nee eigenlijk niet. Ik drink ook alleen maar thee.
Schilder je naast thermoskannen nog meer?
Het punt is dat ik echt heel slecht kan schilderen. Dus als ik me hieraan houdt, heb ik een soort vaste guideline. Soms wilde ik dat het met muziek ook zo was, dat ik gewoon één soort muziek maakte, thermoskanmuziek. Want als je je op zo’n manier beperkt dan kom je tot de beste resultaten. Je specialiseert jezelf.
Alleen de muziek die je nu maakt valt in een heel breed spectrum, dat past niet echt bij thermoskanmuziek.
Nee klopt. Ik heb van alles gemaakt en gedaan, maar om heel eerlijk te zijn kan ik nu pas beginnen met muziek maken. En dat meen ik echt. Ik heb er letterlijk 14 jaar over gedaan om Logic uit te pluizen, en nieuwe instrumenten gekocht en geprobeerd, verschillende muziekgenres getest. Maar nu pas, na 14 fuckin’ jaar, kan ik eindelijk beginnen. Tenminste zo voelt het. En het is zo frustrerend dat ik laatst tot die conclusie ben gekomen haha.
En hoe wordt je brede muziekspectrum ontvangen in het buitenland?
Over het algemeen wel goed. In Japan bijvoorbeeld zie je mensen heel integer met zichzelf dansen. Wat je hier ziet is dat iedereen aan het socializen is en het publiek naar elkaar toe trekt. In Japan lopen de mensen in de perceptie van muziek wel voor, aangezien zij echt komen om aan relatie met zichzelf ontwikkelen., en klanken en muzikale tonen te horen. Om even te ontsnappen aan de realiteit. Die shift is hier nu ook wel een beetje gaande. Ook doordat mensen nu meer toegang hebben tot informatie en muziek dan vroeger, kan een individu zich sneller ontwikkelen.
Klinkt enigszins logisch ja. Maar om even terug te gaan, je ziet het dus niet als iets negatiefs dat je nu eigenlijk pas kan gaan beginnen met muziek maken?
Nee Bhas, niets is negatief. Het glas is altijd halfvol, altijd. Behalve als je ‘m zelf opdrinkt.
Dat lijkt me een mooie afsluiter.
Zeker, en deze plaat die nu gedraaid wordt is ook heel dik. Ik gok dat het Awanto 3 is, nee ik weet het zeker man. Kom, gaan we weer even naar boven en ga ik zelf ook nog draaien.
Na jou Tom.
Always Loving,
Boeddha Bhas
